از طهران تا تهران؛ کاروانسرای خانات ایستاده است
سحر موسوی- تهران با همه بزرگی و رنگ و بوی مدرن و شهری که به خود گرفته است هنوز با گذشته تاریخی خود غریبه نیست. صحت این موضوع را می‌توان در میان همهمه و آلودگی صوتی یکی از خیابان‌های جنوبی تهران به‌نام خیابان مولوی یافت. خیابانی که در دل این شلوغی‌ها بنایی تاریخی را برای دوستداران بافت تاریخی تهران در خود جای داده است.
این بنای تاریخی با قدمتی بیش از 180 سال، کاروانسرای خانات
تهران است.
موقعیت خانات در تهران قدیم
این کاروانسرا طبق محدوده حصار صفوی در بیرون از شهر تهران قرار داشت. در نزدیکی جنوب شرقی دروازه پررفت‌وآمد حضرت عبدالعظیم. محدوده تهران تا اواسط سلطنت ناصرالدین‌شاه طبق حصار صفوی محصور بود (خیابان‌های امیرکبیر، ری، مولوی و خیابان وحدت‌اسلامی چهار ضلع حصار تهران را تشکیل می‌دادند) و پس از آن حصار قدیمی تهران خراب و حصار جدید ناصری یا قاجاری اطراف آن ساخته شد و به این ترتیب ضلع جنوبی حصار از خیابان مولوی به خیابان شوش تغییرکرد و در اثر توسعه شهر تهران در سال 1285 ق، کاروانسرای خانات داخل محدوده ناصری تهران افتاد.
زمین کاروانسراها معمولا مربع یا مستطیل هستند. کاروانسرای خانات در زمینی قرار گرفته است که اضلاع چهار گوشه آن غیرمتقارن است اما صحن بنا از محوطه‌ای چهارگوش و متقارن شکل گرفته و به این ترتیب قناسی زمین از دید بازدید‌کننده پنهان مانده است. در صحن بنا حجره‌های متقارن که تعداد آن به 52 واحد می‌رسد (در هر ضلع 13 حجره) استقرار یافته‌اند. صحن دارای دو ایوان است. ورودی اصلی با دالانی که در اطراف آن حجره‌های بزرگی قرار دارد به بازار امین‌السلطان راه دارد. از تاریخ دقیق ساخت بنای کاروانسرا اطلاعی در دست نیست اما در نقشه سال 1309 ق شهر تهران، تهیه شده توسط نجم‌الملک، کاروانسرای خانات وجود دارد. بدین‌ترتیب و با توجه به ویژگی‌های معماری می‌توان ساخت کاروانسرا را به اواخر دوران ناصرالدین‌شاه قاجار و سال‌های حدود 1300 ق نسبت داد.
کاروانسرای خانات که در اراضی امین‌السلطان قرار داشت کم‌کم مبدل به تجارتخانه بزرگی می‌شود که تاجران با شترهای خود بارهایی از میوه، تره‌بار، خشکبار و حبوبات را از سراسر ایران برای فروش و ارایه اجناس خود به میدان می‌آوردند و برای استراحت به خانات می‌رفتند. این کاروانسرا با حجره‌ها و حیاط وسیع خود محلی مناسب برای استراحت تجار و شتربانان بود و به همین علت تاجران حجره‌ها را فصل به فصل اجاره می‌کردند.
این مکان همچنین چرخ‌یابوهای معروفی داشت که هر کسی که می‌خواست چرخ کرایه کند به آنجا می‌رفت و چرخ‌یابو‌ها را کرایه می‌کرد.
این کاروانسراها علاوه بر ارزش معماری از دیدگاه اجتماعی نیز حائز اهمیت بودند. چه بسا در آن زمان کاروانسراها می‌توانستند به علت تردد و اقامت مسافرین، با افکار و رسوم و عقاید گوناگون در ارتباط باشند و در نتیجه مسافران نیز با نوعی برخورد اندیشه، تبادل عادات و رسوم که در زندگی روزمره آنها تاثیر داشته مواجه باشند.
کاروانسرای خانات را موسی‌خان امین‌الملک در سال 1329 ق به آقای حاج سیدعلی اردهالی واگذار کرد و بعد از آن تاریخ تاکنون در مالکیت این خانواده باقی مانده است.
موقعیت خانات در عصر حاضر
وجه تسمیه کاروانسرا به اسم خانات به علت وجود حجره‌های زیاد کاروانسراست زیرا «خان» به معنای حُجره است و خانات نیز به معنی حجره‌هاست.
در مهرماه سال 1382، کاروانسرای خانات به عنوان بخشی از تاریخ پایتخت که یادآور دوران پرشکوه رونق بازرگانی بود به پیشنهاد سازمان میراث فرهنگی با شماره 10418 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید و مرمت و بازسازی کاروانسرا با پیشنهاد خانواده اردهالی و اعتبار شخصی آنها تحت حمایت شهرداری منطقه 12 تهران و سازمان میراث فرهنگی در اواخر خردادماه 1382 آغاز و در اسفندماه 1387 به انجام رسید.
برای بازدید از این کاروانسرای درون‌شهری از طریق وسایل نقلیه عمومی نیز می‌توان اقدام کرد:
1- خط مترو شماره 1 (تجریش. کهریزک)، پیاده شدن در ایستگاه مولوی، حرکت به سمت چهارراه مولوی
2- خط 2 اتوبوس‌های BRT (آزادی. خاوران)، پیاده شدن در ایستگاه چهارراه مولوی
3- خط 7 اتوبوس‌های BRT (تجریش. راه‌آهن)، ایستگاه مولوی، حرکت به سمت چهارراه مولوی در چهارراه مولوی که پیاده شوید باید در خیابان صاحب جمع در راستای حرکت ماشین‌ها حرکت کنید. باوجود شلوغی خیابان، تابلوی کاروانسرا آنقدر بزرگ است که هر مشتاقی را به بازدید از گذشته دور تهران دعوت کند. وارد خیابان امین‌السلطان که شوید سردر کاروانسرا با کاشی‌های فیروزه‌ای زیبایی منتظر ایستاده‌اند.
در عظیم چوبی کاروانسرا قدمتی دارد به اندازه خود کاروانسرا. نجات یافته شده از آتش‌سوزی سال 1356. دری بزرگ و باصلابت درخور مکانش. جنس این در از چوب درخت چنار به ارتفاع 5/5 متر است و فقط روی چهار گل‌میخ باز و بسته می‌شود و هیچ لولایی در آن وجود ندارد که در واقع هنر معماری اسلامی است.
در حاشیه ورودی، کاشی‌کاری زیبایی با رنگ فیروزه‌ای و لاجورد متنی از فرمایشات حضرت علی(ع) در خصوص آداب خرید و فروش است. در گذشته دور بازار روحانیانی برای پاسخگویی به مسایل خرید و فروش در چهارسوق‌های کوچک و بزرگ قرار داشتند و به سوال‌های تاجران پاسخ می‌دادند. به همین علت مالک کاروانسرا مطابق این فلسفه سخنان را در بدو ورود در معرض دید همگان قرار داده است.
کاروانسرای خانات به سبک معماری دوره اسلامی ساخته شده و از نوع کاروانسراهای درون‌شهری و حیاط‌دار است. فضای داخلی این کاروانسرا به‌طور کلی شامل ورودی، هشتی، حیاط اصلی، حیاط فرعی، قرفه، ایوان، ایوانجه، حجره، شاه‌نشین، اصطبل، آب‌انبار، حوضخانه، چهارسو و انبار است.
پس از عبور از ورودی، هشتی کاروانسرا هدایت ما را به سوی حیاط اصلی برعهده دارد. مغازه‌های هشتی نیمه‌انباشته‌اند از خوردنی‌های ریز و درشت و سوسوی نور است که از طاق زیبایش وارد این قسمت می‌شود. طاق‌های آجری مرمت‌شده‌ای که هم بوی معماری قدیمی را می‌دهند و هم سبک جدید را.. تلفیقی که به دل بیننده امروزی بیشتر خوشایند است.
مساحت کاروانسرا 10 هزار مترمربع به سبک معماری باغ‌های ایرانی است (حوض‌های کشیده و گلکاری در طرفین حوض آب) و تعداد 52 حجره زینت‌بخش حیاط کاروانسراست. چیدمان حجره‌ها طوری است که در هر ضلع آن 13 حجره قرار گرفته است. امروزه این حجره‌ها در اجاره عمده‌فروشان خشکبار است البته به استثنا حجره‌های سمت چپ ورودی که خالی بود.
طبق گفته آقای محمد اردهالی از مالکان، در ترمیم کاروانسرا استانداردهای لازم رعایت شده و حتی از آجرهای خود کاروانسرا برای ترمیم بنا استفاده شده است تا جایی که کارگران آجرها را با سنگ‌پا تمیز کرده و از آن در مرمت بنا استفاده می‌کردند.
بعد از مرمت این مجموعه، کاروانسرای خانات میزبان جشن‌های فرهنگی شده است. در سال 1388 با همکاری سازمان میراث فرهنگی و شهرداری منطقه 12، برای نخستین‌بار جشن ملی عید نوروز به مدت دو سال (سال‌های 89 و 90) در این کاروانسرا برپا شد. هچنین در هفته گردشگری این کاروانسرا میزبان نمایشگاه‌های ویژه بوده است.
کاروانسرای خانات مرمت شد تا یکسری خاطرات قدیمی ناخوشایند را از ذهن‌ها پاک کند آنها که تا یک دهه قبل به کاروانسرای خانات رفت‌وآمد داشتند، جنگ خروس‌ها را در برابر در بزرگ کاروانسرای قدیمی به خاطر دارند حتی نام کوچه‌مرغی‌ها را به یاد می‌آورند. آن روزها همه از معامله پرندگان و حیوانات در این نقطه از شهر آگاه بودند آنها که بر سر جنگ خروس‌ها شرط می‌بستند ورودی کاروانسرا را تخلیه کردند و از کوچه مرغی‌ها هم دیگر خبری نیست.
ولی در همهمه این شهر شلوغ کاروانسرای خانات جان سالم به در برد. خانات ایستاده است و منتظر بازدیدکنندگانی است که نمایی از تهران قدیم را در معرض دید مشتاقان قرار دهد. هنوز هم ایستادن در گوشه‌ای از کاروانسرا و دیدن حجره‌های آجری لذتی وصف‌ناشدنی دارد. طاق‌های آجری و درب‌های چوبی همراه با شیشه‌های رنگی گریزی است به داستان‌های خوشی که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها برایم نقل‌قول می‌کردند. گاری‌های مخصوص رنگی که نمادی از فروشندگان دوره‌گرد باقالی، لبو و فالوده در آن زمان‌ها هستند و ناودانی‌هایی که سمفونی باران را در روزهای ابری این شهر برای ساکنان و عابران مجموعه می‌نوازند. همه و همه منتظر ورود شما هستند در گوشه‌ای از این شهر مدرن.
سپاس از مالکان این کاروانسرا که همت به نگهداری آن بسته‌اند و با سرمایه خود باعث حفظ این اثر ارزشمند در تهران شدند.
نگاهی به فیلم «جیب‌بر خیابان جنوبی» ساخته سیاوش اسعدی: آنها جیب‌بر به دنیا نیامده‌اند...
سینمای ایران اغلب در نشان دادن فقر مردم (به‌خصوص در شهرستان‌ها و دهات‌ها) اغراق و بزرگنمایی کرده است. استاد این گونه سینمایی هم همواره مجید مجیدی بوده که در فیلم «آواز گنجشک‌ها» دیگر حسابی شور قضیه را درمی‌آورد! درست است که مجیدی چه در این فیلم و چه در فیلم‌های دیگر خود سکانس‌های شاعرانه زیبایی را خلق می‌کند (مثل صحنه‌ای که یک در کهنه و فکستنی روی دوش رضا ناجی نشان داده می‌شود و کنایه از بار سنگین زندگی بر دوش پدر سختکوش خانواده است یا آن صحنه‌ای که بچه‌ها ماهی‌‌گلی‌های افتاده را با اشک و حسرت درون آب حوض می‌اندازند...)، اما این نوع از ساخت فیلم در سینمای ایران کم‌کم داشت به بازی با احساسات مخاطب تبدیل می‌شد و به‌همین‌خاطر دیگر طرفدار چندانی ندارد. فیلم جشنواره‌زده «زمانی برای مستی اسب‌ها» به‌کارگردانی بهمن قبادی هم مثال خوبی برای این گونه سینمایی است. در این میان اما مسعود کیمیایی و فریدون گله در سینمای قبل از انقلاب، تصویر واقع‌گرایانه‌تری از فقر (آن هم در شهر) ارایه داده‌اند. در سینمای بعد از انقلاب هم می‌توان از جعفر پناهی در فیلم «بادکنک سفید» و «دایره»، رسول صدرعاملی در فیلم «من ترانه پانزده سال دارم» و اصغر فرهادی در فیلم تاثیرگذار «شهر زیبا» نام برد. مثال‌های خوب هم کم نیستند، اما این مقدمه برای آن بود که سراغ کارگردان جوان و موفق فیلم‌های «حوالی اتوبان» و « جیب‌بر خیابان جنوبی » برویم؛ سیاوش اسعدی که داماد مهدی هاشمی و گلاب آدینه و همسر بازیگر نقش اول زن هر دو فیلم خودش یعنی نورا هاشمی است. فیلم اول اسعدی، حوالی اتوبان؛ یک فیلم شهری با درون‌مایه فقر و نکبتی که از دل آن برمی‌آید، آنقدر خوش‌ساخت بود که اگر نام کارگردان فیلم را فاکتور می‌گرفتیم، گمان می‌کردیم با کارگردانی قدیمی و مجرب طرف هستیم. یک فیلم قصه‌گو به‌نویسندگی سعید نعمت‌الله و به‌همراه بازی بی‌نظیر گلچهره سجادیه. فیلم دوم اسعدی اما از تجربه اول او هم بهتر از آب درآمده است. اسعدی در این فیلم نیز سراغ موضوع فقر در محله‌ای از جنوب شهر تهران رفته و بدون تقلید از تجربه‌های کارگردان‌های پیش از خود، اثری تازه و متفاوت را ارایه داده است؛ یک فیلم سرگرم‌کننده که خیلی خوب داستان تعریف می‌کند و هم برای عوام و هم برای خواص جذابیت دارد. من برخلاف عده‌ای دیگر از منتقدان با اطمینان می‌گویم که اتفاقا حسن اصلی فیلم انتخاب مصطفی زمانی در نقش جیب‌بر و بازی حساب‌شده اوست. مصطفی زمانی قبلا در فیلم «قصه پریا»ی فریدون جیرانی هم نشان داده بود که می‌تواند از پس نقش‌های سخت بربیاید و برای رسیدن به کاراکتری که باید نقش آن را ایفا کند از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کند. برای همین در فیلم جیرانی یک شبانه‌روز بیدار مانده بود تا میمیک چهره و به‌خصوص چشم‌هایش به‌صورت طبیعی در نقش مورد نظر جلوه کند. در جیب‌بر خیابان جنوبی هم آن‌طور که می‌گوید به‌کمک حمید سوریان و آرش میراسماعیلی 17 کیلو وزن کم کرده که کاملا در فیلم به‌چشم می‌آید. مصطفی زمانی بار دیگر با بازی در فیلم اسعدی موفق به ارایه یک بازی درخشان شد و نشان داد که قصد ندارد برای موفقیت در سینمای ایران تنها از چهره‌اش کمک بگیرد. این را بگذارید کنار بازی خوب نورا هاشمی که در مقایسه با نقشی که در فیلم قبلی همسرش داشت، بسیار پخته‌تر عمل کرده است.
نورا هاشمی در ایفای نقش خودش هیچ‌چیزی کم نگذاشته و آنقدر جزیی و دقیق بازی کرده که نشانه‌های آن را حتی می‌توان در نوع حرف زدن، اخم‌ها و لبخندها و حتی چشم‌هایش دید. دیگر بازیگر موفق فیلم قطعا بهناز جعفری است که در چند سکانس کوتاه به‌خصوص در صحنه آخر فیلم، وقتی توی ماشین در حال جویدن آدامس نشان داده می‌شود به‌خوبی از پس نقش خودش برآمده است. گریم بهناز جعفری برعکس گریم امیر جعفری واقعیت بیرونی دارد اما امیر جعفری علاوه بر گریم تصنعی‌اش، بازی خشک و سردی دارد که برخلاف تصور کارگردان اصلا آوانگارد نیست. متاسفانه نکته‌ای که چند سالی است به‌اشتباه در سینمای ایران جا افتاده، انتخاب بازیگران جوان در نقش کاراکترهای مُسن و به‌خصوص پیرمردهاست. نمونه دیگر نقش حامد بهداد در فیلم «شبانه‌روز» کیوان علی‌محمدی و امید بنکدار است. هر دو نمونه نه تنها تصنعی و غیرقابل‌باور از آب درآمده‌اند بلکه باعث خنده مخاطب می‌شوند و فیلم را از لحن اصلی و جدی خودش دور می‌کنند. اگر بازی امیر جعفری را کنار بگذاریم، مابقی بازی‌های خوب (حتی بازی سیاه‌لشگرها!) علاوه بر کارگردانی خوب و دقیق اسعدی می‌تواند مدیون گلاب آدینه که مشاور بازیگران فیلم بوده نیز باشد. دیالوگ‌های تازه و بکر، فیلمبرداری و قاب‌بندی‌های زیبای علیرضا زرین‌دست، موسیقی متناسب با مضمون پیمان یزدانیان و همچنین فضاسازی واقع‌گرایانه طراح صحنه و لباس فیلم- مشکین مهرگان- همگی از دیگر محاسن فیلم به‌شمار می‌روند. در این میان طبق معمول ضعف اصلی فیلم، باز هم از فیلمنامه است. یک فیلمنامه متوسط رو به خوب که می‌توانست حتی عالی باشد اما با شتاب‌زدگی اسعدی در نگارش داستان و همچنین کارگردانی به‌خصوص در سکانس آخر فیلم از دست می‌رود. پایان‌بندی فیلم علاوه بر ابهام فراوانی که دارد، نه از منطق روایی برخوردار است و نه فیلم را جمع‌وجور می‌کند. دلیل نشان دادن گنبد امامزاده محل هم که اصلا معلوم نیست! با این‌همه جیب‌بر خیابان جنوبی فیلم خوب و استانداردی است و اگر سیاوش اسعدی به همین منوال، فیلم به فیلم از نقاط ضعف آثارش که تنها به فیلمنامه آنها برمی‌گردد، کم کند، می‌توان گفت که در آینده‌ای نه چندان دور با یک کارگردان درجه یک طرف خواهیم بود.
مهرجویی و نعمت‌الله به جشنواره اضافه شدند
ایرنا- فیلم‌های سینمایی اشباح به کارگردانی داریوش مهرجویی و آرایش غلیظ از حمید نعمت‌الله به بخش سودای سیمرغ سی‌ودومین جشنواره فیلم فجر رسیدند. در اشباح مهتاب کرامتی، پیمان معادی، حسن معجونی، مهدی سلطانی، ملیکا شریفی‌نیا، هنگامه حمیدزاده، امیرعلی دانایی و احمد یاوری‌شاد ایفای نقش می‌کنند.
مهرجویی کارگردان 74 ساله سینمای ایران در کارنامه خود آثار درخشانی همچون گاو، اجاره‌نشین‌ها، هامون، سارا، پری، لیلا، درخت گلابی، مهمان مامان و سنتوری دارد. همچنین فیلم آرایش غلیظ نیز آخرین ساخته حمید نعمت‌الله است که پیشتر با فیلم بی‌پولی در جشنواره فیلم فجر خوش درخشیده است. سعید سعدی تهیه‌کنندگی آرایش غلیظ را برعهده دارد و حامد بهداد، طناز طباطبایی، حبیب رضایی، علی عمرانی و هومن برق‌نورد از بازیگران این اثر سینمایی هستند. همچنین فیلم‌سینمایی مردن به وقت شهریور از‌هاتف علیمردانی نیز از دیگر فیلم‌هایی است که به بخش سودای سیمرغ راه یافته است. حمید فرخ‌نژاد، هانیه توسلی، نازنین بیاتی، نوید لایقی‌مقدم و صبا گرگین‌پور بازیگران این اثر سینمایی هستند. این فیلم داستان پسری است که تنها شش ماه برای شرکت در کنکور زمان دارد. علیمردانی کارگردانی فیلم‌های به خاطر پونه، یک فراری از بگبو و راز دشت تاران را برعهده داشته است.
شب سیدجعفر شهیدی برگزار می‌شود
گروه فرهنگ- به مناسبت ششمین سالروز درگذشت دکتر سیدجعفر شهیدی مجله بخارا با همکاری موسسه لغت‌نامه دهخدا، بنیاد فرهنگی اجتماعی ملت، دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار و گنجینه پژوهشی ایرج افشار «شب سیدجعفر شهیدی» را برگزار می‌کند.
سیدجعفر شهیدی (۱۲۹۷ در بروجرد – ۲۳ دی ۱۳۸۶ در تهران) رییس موسسه لغت‌نامه دهخدا و مرکز بین‌المللی آموزش زبان فارسی، استاد تمام دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و از پژوهشگران برجسته زبان و ادبیات فارسی، فقه و تاریخ اسلام بود.
شهیدی از شاگردان برجسته علی‌اکبر دهخدا و بدیع‌الزمان فروزانفر در دانشگاه تهران بود و در سال ۱۳۴۰ دکترای خود را در رشته ادبیات فارسی و تاریخ دریافت کرد. وی همچنین در حوزه علمیه قم و حوزه علمیه نجف زیر نظر سیدحسین طباطبائی‌بروجردی، سید ابوالقاسم خویی تحصیل کرد و درجه اجتهاد داشت.
سیدمصطفی محقق‌داماد، غلامرضا ستوده، جلیل تجلیل، علی افخمی، رسول جعفریان، محمد علی مهدوی راد محسن شهیدی و علی دهباشی درباره وجوه مختلف زندگی و آثار سیدجعفر شهیدی سخن خواهند گفت، پیام احمد مهدوی‌دامغانی قرائت خواهد شد و فیلم مستند منوچهر مشیری از زندگی استاد نیز به نمایش درخواهد آمد. این مراسم دوشنبه ۲۳ دی‌ماه ساعت پنج عصر در خیابان ولیعصر، سه‌راه زعفرانیه، خیابان عارف نسب، شماره ۱۲ ـ کانون زبان فارسی برگزار خواهد شد.
حسین یاری بازیگر «مزار شریف» شد
ایسنا- حضور حسین یاری به عنوان اولین بازیگر فیلم‌سینمایی «مزار شریف» به کارگردانی حسن برزیده قطعی شد. پیش‌تولید این فیلم از مدتی پیش شروع شده و گروه تولید مشغول ساخت دکور در سوله‌ای اطراف تهران هستند و ساخت دکورهای این فیلم به زودی به پایان می‌رسد.
پیشتر عوامل دیگر فیلم انتخاب شده‌اند و یاری اولین بازیگری است که برای حضور در این فیلم انتخاب شده است. حسین یاری بازی درفیلم‌های سینمایی «سعادت‌آباد»، «ابرهای ارغوانی»، «نغمه»، «دنیای وارونه»، «پرنده‌باز» و مجموعه‌های «شب دهم»، «روشن‌تر از خاموشی»، «قلب‌یخی»و... را در کارنامه دارد. این بازیگر پیشتر در مجموعه «مثل هیچ‌کس» و فیلم «پرواز خاموش» با برزیده همکاری کرده بود.
فیلمنامه را مهدی شیرزاد نوشته و منوچهر شاهسواری تهیه‌کننده «مزار شریف» است. فیلمبرداری محصول تازه حوزه هنری بهمن‌ماه شروع می‌شود.
«مزارشریف» به کارگردانی حسن برزیده فیلمی درباره شهادت دیپلمات‌های ایرانی در افغانستان است. حسن برزیده ساخت فیلم‌های «دکل»، «روایت‌سه‌گانه»، «پروازخاموش» و... را برعهده داشته است.
پگاه آهنگرانی به «جامه‌دران» پیوست
مهر- اپیزود اول از فیلم سه اپیزودی «جامه‌دران» به کارگردانی حمیدرضا قطبی در حال حاضر در تهران فیلمبرداری می‌شود.
سیدجمال ساداتیان، تهیه‌کننده این فیلم گفت: هم‌اکنون فیلمبرداری اپیزود اول این فیلم در تهران انجام می‌شود. اپیزود دوم در شمال گرفته خواهد شد و اپیزود پایانی که در غرب ایران می‌گذرد، خردادماه 93 فیلمبرداری می‌شود.
وی افزود: همچنین پگاه آهنگرانی نیز به جمع بازیگران اضافه شده است. در «جامه‌دران» مهتاب کرامتی، هانیه توسلی و مصطفی زمانی از دیگر بازیگران این فیلم هستند. این فیلم اقتباسی از رمان ناهید طباطبایی و درباره زنی به نام شیرین است که در مراسم ختم پدرش پی به روابط جدیدی در زندگی پدرش می‌برد و حقایقی را کشف می‌کند. پیش از این از روی رمان دیگر این نویسنده، فیلم «چهل سالگی» به کارگردانی علیرضا رییسیان ساخته شده بود. این فیلم قرار بود بهار سال گذشته ساخته شود که شرایط تولید آن فراهم نشد.
امیدی برای کلید زدن «قطار زمستانی» ندارم
ایلنا- خسرو سینایی ساخت فیلم خوب را نسبت به برگزاری جشنواره‌های متعدد در اولویت دانست.
وی درباره جشنواره فیلم فجر امسال گفت: شنیده‌ام که امسال فیلم‌های خوبی در جشنواره به نمایش درخواهند آمد ولی خودم فیلم‌ها را ندیده‌ام. همیشه گفته‌ام که ارزش و اعتبار یک جشنواره به زرق و برقش نیست به کیفیت فیلم‌هایی است که در آن به نمایش درمی‌آید.
در سال‌های گذشته که خودم در جشنواره فیلم داشته‌ام یا داور بوده‌ام چیزی که باعث ناراحتی‌ام می‌شد تشریفات زیاد جشنواره و در مقابلش کیفیت نامناسب فیلم‌ها بود. درست است که برگزاری جشنواره مد روز است و باید اتفاق بیفتد اما شخصا ساخت فیلم‌های خوب به تعداد زیاد را برای سینما ضروری‌تر از برگزاری جشنواره‌های متعدد می‌دانم.
کارگردان «عروس آتش» درباره آخرین خبرهای فیلم جدیدش «قطار زمستانی» توضیح داد: این قطار مدت‌هاست در ایستگاه منتظر است و تقریبا امیدم را برای ساختش از دست داده‌ام.
سینایی لوح زرین بهترین کارگردانی در دومین دوره جشنواره فیلم فجر را برای فیلم «هیولای درون» و سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه در هجدهمین دوره جشنواره فیلم فجر را برای فیلم «عروس آتش» دریافت کرده است. وی ساخت فیلم‌های «یار در خانه»، «کوچه پاییز»، «مرثیه گمشده» و... را در کارنامه دارد.